Hannah Beech and Ryn Jirenuwat (New York Times)
KOH KHANUN, Thailand
Crouched on the ground in a dimly lit factory, women picked through the discarded innards of the modern world: Batteries, circuit boards and bundles of wires.
They broke down the scrap — known as hazardous electronic-waste, or e-waste — with hammers and raw hands. Men, some with faces wrapped in rags to repel the fumes, shoveled the refuse into a clanking machine that salvages usable metal.
As they toiled, smoke spewed over nearby villages and farms. Residents have no idea what is in the smoke — plastic, metal, who knows? All they know is that it stinks and they feel sick.
The factory, New Sky Metal, is part of a thriving e-waste industry across Southeast Asia, born of China’s decision to stop accepting the world’s electronic refuse, which was poisoning its land and people. Thailand in particular has become a center of the industry even as activists push back and its government wrestles to balance competing interests of public safety with the profits to be made from the lucrative trade.
Last year, Thailand banned the import of foreign e-waste. Yet new factories are opening across the country, and tons of e-waste are being processed, environmental monitors and industry experts said.
“E-waste has to go somewhere,” said Jim Puckett, executive director of the Basel Action Network, which campaigns against trash dumping in poor countries, “and the Chinese are simply moving their entire operations to Southeast Asia.”
“The only way to make money is to get huge volume with cheap, illegal labor and pollute the hell out of the environment,” he added.
Each year, 50 million tons of e-waste are produced globally, according to the United Nations, as consumers grow accustomed to throwing away last year’s model and acquiring the next new thing.
The notion of recycling these gadgets sounds virtuous: An infinite loop of technological utility.
But it is dirty and dangerous work to extract the tiny quantities of precious metals — like gold, silver and copper — from castoff phones, computers and televisions.
For years, China took in much of the world’s electronic refuse. Then in 2018, Beijing closed its borders to foreign e-waste. Thailand and other countries in Southeast Asia — with their lax enforcement of environmental laws, easily exploited labor force and cozy nexus between business and government — saw an opportunity.
“Every circuit and every cable is very lucrative, especially if there is no concern for the environment or for workers,” said Penchom Saetang, head of Ecological Alert and Recovery Thailand, an environmental watchdog.
While Southeast Asian nations like Indonesia, Malaysia and the Philippines have rejected individual shipments of waste from Western countries, Thailand was the first to push back more systematically against the electronic refuse deluging its ports.
In June of last year, the Thai Ministry of Industry announced with great fanfare the ban on foreign e-waste. Police made a series of high-profile raids on at least 10 factories, including New Sky Metal.
“New Sky is closed now, totally closed,” Yutthana Poolpipat, head of the Laem Chabang Port customs bureau, said in September. “There is no electronic waste coming into Thailand, zero.”
But a recent visit to the hamlet of Koh Khanun showed that the factory was still up and running, as are many others, a reflection of the weak regulatory system and corruption that has tainted the country.
Despite the headlines about the police raid, New Sky Metal was fined a maximum of only $650 for each of its licensing infractions.
Since the e-waste ban, 28 new recycling factories, most dealing with electronic refuse, began operations in one province east of Bangkok, Chachoengsao, where Koh Khanun is located, according to provincial statistics. This year, 14 businesses in that province were granted licenses to process electronic waste.
Most of the new factories are in central Thailand between Bangkok and Laem Chabang, the nation’s biggest port, but more provinces are allowing the businesses.
Thai officials said that some incinerators may still be burning because factories are working through old stockpiles. Plants may also be processing domestic rather than foreign refuse, they said.
But neither explanation is likely, according to industry experts. Hoards of imported waste wouldn’t last this long. And the amount of electronic trash that Thailand produces is far outpaced by the number of new factories.
Foreign e-waste might be smuggled into the country mislabeled as scrap, said Banjong Sukreeta, deputy director general of the Department of Industrial Works.
“Ask customs about falsified declarations,” he said. “Rules are not enough if the people who implement them are not up to it.”
But Yutthana, of the customs bureau, said every box that landed at his port was inspected thoroughly.
“We are 100 percent careful,” he said.
In October of this year, the Thai legislature unveiled loosened labor and environmental regulations for all factories, a move that has benefited the e-waste industry. Under one provision, small companies are no longer subject to pollution monitoring.
At the same time, a draft bill that would ensure tighter control over Thailand’s e-waste industry has languished in legislative purgatory.
If some types of e-waste aren’t incinerated at a high enough temperature, dioxins, which can cause cancer and developmental problems, infiltrate the food supply. Without proper safeguarding, toxic heavy metals seep into the soil and groundwater.
Locals who fought against the deluge of trash have been attacked.
“Why don’t you in the West recycle your own waste?” said Phayao Jaroonwong, a farmer east of Bangkok, who said her crops had withered after an e-waste factory moved in next door.
“Thailand can’t take it anymore,” she said. “We shouldn’t be the world’s dumping ground.”
At King Aibo Electronics Scrap Treatment Center, schedules written in Chinese note the dates that shipments will be arriving. The three workers in the office on a recent visit were all Chinese.
“We know that Chinese people set up factories in Thailand,” said Banjong of the industrial works department. But he said that since the ban on e-waste was instituted, “we are more strict.”
King Aibo is one of the factories that began operations this year.
Other factories never shut down, despite repeated infractions.
In the shadow of the corroded smokestack at New Sky Metal, Metta Maihala surveyed her eucalyptus plantation. The lake that waters the farm has clouded over, and the smell is nauseating.
Suddenly, through the rows of trees, a pair of Myanmar workers emerged. The man showed burns on his arms from his work at New Sky Metal but said he had no idea what liquid had caused his wounds.
The woman, Ei Thazin, said she received $10 a day for sorting metal. “I didn’t know this was dangerous work,” she said.
In Thailand, millions of undocumented workers from poorer countries like Myanmar and Cambodia are vulnerable to abuse, environmental watchdogs said, adding that the need for such laborers will only intensify.
Of the 14 factories granted licenses to process e-waste this year in Chachoengsao Province, six are in Koh Khanun. Five are linked to the man whose name is associated with New Sky Metal, or with his wife.
“We can’t choose the air we breathe,” said Metta, the eucalyptus farmer. “Now there will be even more factories. We are all going to die a slow death.”
Myanmar Summary
မီးရောင်မှိန်မှိန် ထွန်းထာသော စက်ရုံထဲက မြေပြင်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ကာ အမျိုးသမီးများက ဘက်ထရီများ၊ ဆားကစ်ပြားများ၊ ဝါယာကြိုများကို ကောက်နေကြသည်။
ဘေးအန္တရာယ်များသော အီလက်ထရောနစ် စွန်ပစ်အမှိုက်များကို တူဖြင့်လည်းကောင်း၊ လက်ဖြင့်လည်းကောင်း ဖြုတ်ဖျက်ကြသည်။ အဝတ်ဆုတ်များဖြင့် မျက်နှာကို စည်းထားသည့် အမျိုးသားများက ပယ်ထားသည့် ပစ္စည်းများအား အသုံးပြု၍ ရနိုင်သော သတ္တုများ ခွဲထုတ်ပေသည့် ကြိတ်စက်ထဲသို့ ဂေါ်ပြားဖြင့် ထည့်နေကြသည်။
ထိုကဲ့သို့ ရှာဖွေအလုပ်လုပ်နေကြချိန်တွင် အနီးရှိ ကျေးရွာများ၊ လယ်ကွင်းများထဲမှ မီးခိုးများ လုံးတက်လာကြသည်။ ဒေသခံများအနေဖြင့် ထိုမီးခိုးထဲတွင် ဘာပါသည်ကို မသိကြပေ။ ပလပ်စတစ်လား၊ သတ္တုတွေလာ မည်သူမျှမသိ။ သူတို့သိသည်ကတော့ အနံ့အသက် ဆိုးခြင်းနှင့် သူတို့ကို မူးဝေစေခြင်းကိုသာ။
New Sky Metal စက်ရုံမှာ တရုတ်နိုင်ငံက လျှပ်စစ်စွန့်ပစ်ပစ္စည်းများမှာ ပြည်သူများနှင့် မြေယာများကို ထိခိုက်ပျက်စီးစေသောကြောင့် လက်မခံတော့ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီးနောက်တွင် အရှေ့တောင်အာရှ တစ်ခွင်တွင်ပေါ်လာသည့် လျှပ်စစ်စွန့်ပစ်ပစ္စည်းလုပ်ငန်း၏ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းလည်း ဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် ထိုင်းနိုင်ငံမှာ တက်ကြွလှုပ်ရှာသူများကန့်ကွက်နေသည့် ကြားမှ အဆိုပါ လုပ်ငန်း၏ ဗဟိုချက်မ ဖြစ်လာသည်။ ထိုင်းအစိုးရအနေဖြင့်လည်း အများပြည်သူ၏ ဘေးအန္တရာယ်ကင်းရှင်းရေးနှင့် မြိုးမြိုးမျက်မျက်ရသည့် ကုန်သွယ်မှုမှ အကျိုးအမြတ်တို့ကို ဟန်ချက်ညီအောင် ညှိရန် ကြိုးစားနေကြသည်။
ပြီးခဲ့သည့်နှစ်တွင်တော့ ထိုင်းနိုင်ငံသည် နိုင်ငံခြားမှ တင်သွင်းလာသည့် လျှပ်စစ်ပစ်စည်းစွန့်ပစ်အမှိုက်များကို ပိတ်ပင်လိုက်သည်။ သို့သော် စက်ရုံအသစ်များ ထပ်ဖွင့်နေဆဲဖြစ်သည်။ လျှပ်စစ်စွန့်ပစ်ပစ္စည်းတန်ချိန်များစွာကို လူအားဖြင့် ခွဲခြားရှာဖွေဆောင်ရွက်နေကြဆဲဖြစ်သည်ဟု သဘာဝပတ်ဝန်ကျင်းစောင့်ကြည့်လေ့လာရေးအဖွဲ့အစည်းများ၊ ကျွမ်းကျင်သူများက ဆိုကြသည်။
“လျှပ်စစ်စွန့်ပစ်ပစ္စည်းတွေက တစ်နေရာရာကိုတော့ ပစ်ရမှာပဲ။ တရုတ်တွေက သူတို့ရဲ့ လုပ်ငန်းတွေအကုန်လုံးကို အရှေ့တောင်အာရှကို ရွှေ့နေတယ်” ဟု ဆင်းရဲသော နိုင်ငံများတွင် အမှိုက်များ စွန့်ပစ်ခြင်းကို ဆန့်ကျင်ဆောင်ရွက်နေသည့် Basel Action Network ၏ အကြီးအကဲ Jim Puckett က ပြောသည်။
“ငွေရဖို့အတွက် တစ်ခုတည်းသော နည်းလမ်းကတော့ ဈေးသက်သာတဲ့ တရားမဝင် အလုပ်သမားအများအပြား ရှာဖို့ရယ်၊ သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ကို အများကြီး ညစ်ညမ်းအောင် လုပ်မှပဲ ရမယ်” ဟု ၎င်းက ဆိုသည်။
သုံးစွဲသူများမှာ ပြီးခဲ့သည့်နှစ်က မော်ဒယ်အဟောင်များကို စွန့်ပစ်ကာ မော်ဒယ်အသစ်ကို ပြောင်းကိုင်ကြသည့် အလေအထ ခေတ်စားလာသောကြောင့် တစ်နှစ်လျှင် တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာအားဖြင့် အီလက်ထရောနစ် စွန့်ပစ်အမှိုက်တန်ချိန် သန်း ၅၀ မျှစွန့်ပစ်နေကြသည်ဟု ကုလသမဂ္ဂက ဆိုသည်။
အဆိုပါ ပစ္စည်းများကို ပြန်လည် ပြုပြင်သန့်စင် သုံးစွဲမည်ဟူသော အယူအဆမှာ အတန်ပင် နှစ်ခြိုက်စရာကောင်းပါသည်။
သို့သော် ဖုန်းများ၊ ကွန်ပျူတာများ၊ တီဗွီများမှ ရွှေ၊ ငွေနှင့် ကြေးနီတို့ကဲ့သို့သော တန်ဖိုးကြီး ဓာတ်သတ္တုပမာဏ အနည်းကို ထုတ်ယူသည့်အလုပ်မှာ ညစ်ညမ်းပြီး အန္တရာယ်များသည်။
တရုတ်နိုင်ငံမှာ အဆိုပါ စွန့်ပစ်ပစ္စည်းများကို နှစ်ပေါင်းများစွာ လက်ခံခဲ့သည်။ ထို့နောက် ၂၀၁၈ ခုနှစ်တွင်တော့ တရုတ်နိုင်ငံသည် ပြည်ပမှ တင်သွင်းလာသည့် အီလက်ထရောနစ် စွန့်ပစ်အမှိုက်များကို ပိတ်ပင်လိုက်သည်။ ထိုင်းနိုင်ငံနှင့် အခြားသော အရှေ့တောင်အာရှနိုင်ငံများကတော့ ၎င်းတို့တွင် သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ဥပဒေများ ကျင့်သုံးမှု အားနည်းခြင်း၊ ခေါင်းပုံဖြတ်ရလွယ်သော အလုပ်သမားအင်အားရှိခြင်း၊ အစိုးရနှင့်စိးပွားရေးသမားအကြား ရင်းနှီးမှုရှိခြင်းကြောင့် အဆိုပါ အခွင့်အလမ်းကို မြင်ကြသည်။
“သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ အလုပ်သမားတွေအတွက် အန္တရာယ်မရှိဘူးဆိုရင် ဆားကစ်ပြားတိုင်း၊ ဝါယာကြိုးတိုင်းဟာ သိပ်ကို တန်ဖိုးရှိတယ်” ဟု Ecological Alert and Recovery Thailand မှ အကြီးအကဲ Penchom Saetang က ပြောသည်။
အင်ဒိုနီးရှား၊ မလေးရှားနှင့် ဖိလစ်ပိုင်တို့ကဲ့သို့သော အရှေ့တောင်အာရှနိုင်ငံများမှာ အနောက်နိုင်ငံများမှ တင်ပို့လားသည့် အမှိုက်များကို တစ်စီးစ နှစ်စီးစ ငြင်းပယ်ခဲ့ကြသော်လည်း ထိုင်းနိုင်ငံကတော့ စနစ်တကျ စတင်ငြင်းပယ်လာသည်။
ပြီးခဲ့သည့်နှစ် ဇွန်လတွင် ထိုင်းစက်မှုဝန်ကြီးဌာနသည် ပြည်ပ အီလက်ထရောနစ် စွန့်ပစ်ပစ္စည်းများအပေါ် ပိတ်ပင်ကြောင်း ကြေညာခဲ့သည်။ ရဲတပ်ဖွဲ့ကလည်း New Sky Metal အပါအဝင် နာမည်ကြီးစက်ရုံ အနည်းဆုံး ဆယ်ခုကို ဝင်စီးခဲ့သည်။
“အခုအခါမှာတော့New Sky က ပိတ်သွားပါပြီ။ အပြီးတိုင် ပိတ်သွားပါပြီ။ ထိုင်းနိုင်ငံထဲကို အီလက်ထရောနစ် စွန့်ပစ်အမှိုက်တွေ ဝင်လာတာ မရှိတော့ပါဘူး” ဟု Leam Chabang Port အကြီးအကဲ Yutthana Poolpipat က ပြောသည်။
သို့သော် မကြာသေးခင်က သွားရောက်ကြည့်ရှုခဲ့ရာတွင် စက်ရုံက ဆက်လက်လည်ပတ်နေဆဲဖြစ်သည်။ အခြား စက်ရုံများမှာလည်း ဆက်လက် လည်ပတ်နေကြသည်။ ဤသည်မှာ တိုင်းပြည်၏ အားနည်းသော ဥပဒေစိုးမိုးရေးစနစ်နှင့် အကျင့်ပျက်ချစားမှုကို ထင်ဟပ်နေသည်။
